love in china

گویا بیشترین جمله ای که گفته و نوشته شده “دوست دارم” و ” ساخت چین” هستش!
که هردو اعتبار چندانی نداره! حداقل برای درک جمله اول، کیفیت جمله دوم برای ما ایرانیها کاملا روشنه.
آدما تو گفتن این جمله ( love you) خیلی دست و دل بازن و اغلب بدون فکر و سنجش، تحت تاثیر عوامل درونی و بیرونی  این جملرو استفاده میکنن.
اصولا از دیدگاه من مهم نیس آدما چه جملاتی به زبون میارن؛ اونی که نیت و افکار طرف مقابل رو نشون میده، رفتار و منش اون شخصه نه لزوما حرفاش!
بهترین شاخص تعیین صلاحیت منش و نیت رو هم گذر زمان نشون میده
پس زیاد ب حرفایی که آدما اغلب از روی باد معده و.. بی حساب کتاب میزنن توجه نکنید.
منش اصل کاره !
“مهم نیس چی میگی! مهم اینه که با زبان بدن و منشت چی رو به بقیه نشون میدی!”
ما اغلب قبل اینکه خودمون رو بسنجیم، طرف رو میسنجیم
ببشتر از اینکه بفهمیم خودمون مناسب کاراکتر رابطه و شخص مقابلمون هستیم یا نه، طرف مقابل رو ارزیابی میکنیم و خودمون رو در نظر نمیگیریم!
متاسفانه استفاده از آینه رو هم فراموش میکنیم.
اغلب قبل اینکه برای گفتن حرفی دلیلی منطقی پیدا کنیم، فقط دوسداریم بگیم و شونه خالی کنیم، چون جو روانی کوچه بازاری بما میگه بگو تا تو دلت نمونه و پشیمون نشی!(ف*ا*ک)
وقتی هم که میگیم فکر میکنیم بزرگترین کار دنیارو انجام دادیم و تمام، میکشیم کنار؛
غافل از اینکه تازه بعدش وظیفمون شروع میشه و باید دست به کار بشیم.
نهایتا اینجوریه که رسما گوینده ی بی بهره از آینه و بنظر مجهول الهدف، گند میزنه به ابعاد رفتاری و فکری شنونده از دنیا بیخبر!
تفکرو تامل ؛ آینه و پ*رن هاب، ابزار خودکنترلی و خودسنجشی اینجور مواقعه.

“(I LOVE YOU (Made in China”
:))))